In 2016 vierden wij het 15 jarig bestaan van onze kwekerij.
In 1999 hebben we besloten dat na 14 jaar een bloemenwinkel te hebben gehad dat het genoeg was voor ons. Wij hebben toen van onze liefhebberij ons beroep gemaakt en een stuk grond gekocht.
In 2000 zijn wij daar met onze kwekerij gestart. Het land bestond voor de helft uit weiland en de op de andere helft stond asperge. De eerste 2 jaar hadden wij er van alles groeien en kweekten wij daar heel veel soorten bloemen waaronder een hoekje Delphinium
De Delphinium beviel ons het beste en een paar jaar later is daar Helleborus bij gekomen.
In het begin hadden wij rassen die veel gekweekt werden maar op alles hadden wij wel wat aan te merken en zijn wij zelf aan het veredelen geslagen met als gevolg dat wij inmiddels 1 0igen kleuren Delphinium hebben die we onder de beschermde naam Kissi op veiling FloraHolland verkopen
Ook met Helleborus hebben wij niet stil gezeten en naast 2 bijzondere bestaande rassen hebben wij 2 eigen soortjes waarvan de eerste dit jaar in productie komt ( afgelopen jaar mondjesmaat )
De aankomende jaren hopen we dan ook op deze voet verder te kunnen gaan en met vernieuwingen te kunnen komen.
Net als de voorafgaande jaren zal kwaliteit belangrijker zijn dan kwantiteit. Ons streven is nooit geweest om de grootste ze zijn maar we proberen wel de beste te zijn
Met enige regelmaat schreef ik stukjes in het Vakblad voor de Bloemisterij onder de titel 'Drenthenieren'
Deze zijn hieronder te lezen. Inmiddels ben id kaar door tijdgebrek mee gestopt
'Je zult wel niet veel te doen hebben' is wat ik vaak hoor de laatste tijd. Dit is echt zo'n winter dat je niet echt veel kunt doen op het land. We lopen zo langzamerhand ongeveer een maand achter vergeleken met andere jaren. Je zou dus denken dat we ons vervelen...
Van gepensioneerden hoor je vaak dat ze het nog drukker hebben dan in de tijd dat ze nog gewoon aan het werk waren. Nou, zo voelen wij ons ook. Niet echt aan het werk kunnen zet je maar aan het denken. En dan merk je dat dit enkel maar extra werk oplevert. De koffiepauze duurt net even wat langer dan wanneer je gewoon aan het werk bent, en dan komen er als vanzelf allerlei ideetjes bovendrijven.
Je gaat zitten prakkiseren over wat er beter of eenvoudiger kan. Meststoffen uit een zak in een bak doen is bijvoorbeeld wat lastig, dus knobbel je een systeem uit om dat makkelijker te maken. En voor je het weet sta je dagen en avonden in de schuur te lassen.
En o ja, de website is bij nader inzien toch wat klungelig en dan gaan er weer dagen voorbij dat je van 's morgens vroeg tot diep in de avond achter de laptop zit (een kweker heeft er niet echt verstand van, dus duurt het allemaal wel erg lang voor het wat wordt). Een beurs op de veiling waar je normaal niets te zoeken hebt ga je toch maar bezoeken, en weer is er een dag voorbij.
Verder is er zoveel gaande wat afzet betreft, dat ik continu op het web aan het rondstruinen ben. Ik wil overal de voor- en nadelen van weten. Of het nou klokvoorverkoop is of een initiatief waarbij kopers een overzicht krijgen van wat het aanbod seizoensbloemen is (summerflowers.nl)... Overal wil ik alles van weten en ook zo is de tijd weer sneller weg dan je zou willen. Ook vergaderingen en bijeenkomsten die je normaal uit tijdgebrek aan je voorbij laat gaan ga je nu wel bezoeken.
Ja ik begin nu wel te begrijpen dat die pensionado's roepen dat ze het drukker hebben dan toen ze nog aan het werk waren.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Als kweker hebben we al lang geleerd dat planning belangrijk is, maar dat het je kunnen aanpassen aan omstandigheden nog veel belangrijker is.
Veredelen is één, maar van daaruit een continue aanwas van jonge planten tot stand brengen is een ander. Één van onze eerste eigen soortjes was eigenlijk een 'mislukking'. We hadden tussen onze zaailingen een mooi kleurtje waar we veel geloof in hadden. Om aantallen te krijgen was weefselkweek de aangewezen weg, maar daar kan veel misgaan. De plant bloeide namelijk ineens heel anders dan de originele inzet.
De jaren erna hebben we verschillende soorten via weefselkweek laten vermeerderen en altijd bleek delphinium toch niet zo'n makkelijk gewas te zijn. Bestelde aantallen zijn moeilijk te plannen, en er kan van alles misgaan. Soms lukt een inzet helemaal niet, soms gaat het ineens heel goed. Dit is een jaar dat niets wil. Half december kregen we al te horen dat ongeveer 50% van de bestelde aantallen leverbaar zijn en een paar weken geleden was het nog maar 25%. Daar gaat je planning.
Gelukkig zijn we wat huiverig om planten van onze eigen soorten te verkopen: het voordeel is dan dat we voldoende planten op het land 'over' hebben en die kunnen delen en uitplanten zodat we voldoende planten hebben om van te snijden.
De 'mislukte' delphinium die zo anders bloeide, bleek wel erg apart van vorm en kleur te zijn, en is nu een succesnummer. Niet alle afwijkingen zijn dus slecht. Wie weet wat het ons brengt om nu veel gescheurde planten op verschillende momenten te poten. Misschien is ook dit een 'mislukking' die ons in de toekomst veel gaat brengen (spreiding van bloei)?
Als kweker hebben we al lang geleerd dat planning belangrijk is, maar aanpassen aan omstandigheden die zich voordoen is nog veel belangrijker.
Of zoals Darwin ooit zei: 'It is not the strongest or the most intelligent of species that survives. It is the one that is the most adaptable to change'.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Aan het begin van het afgelopen groeiseizoen raakte ik in gesprek met een nogal fanatiek pleitbezorger van natuurlijke middelen voor voeding en plantversterkers. De grote vraag bij dit soort middelen is: ben ik water naar de zee aan het dragen, of heeft dit echt nut?
Nou ben ik van nature nogal huiverig voor 'zweverige' zaken, al sta ik wel open voor nieuwe mogelijkheden. Uiteindelijk heb ik me laten overhalen tot het gebruik van diverse zogenoemde plantversterkende middeltjes. Overtuigd ben ik nog niet, want de omstandigheden zijn toch elk jaar anders. Maar mooi waren de bloemen dit jaar zeker; Vrij van meeldauw waren we wel niet helemaal, maar we hebben nog nooit zo weinig chemie gebruikt.
Onze 'goeroe' is ook enthousiast over gerevitaliseerd water (wij noemen het zweverig water), maar dat gaat mij voorlopig nog een stap te ver. Wat ik na veel lezen op internet wél interessant vind, is het toevoegen van gesteentemeel. Al lijkt het wat vreemd in eerste instantie... Verpulverd gesteente toevoegen aan zand, dat lijkt op water naar de zee dragen. Je vraagt je af of het wel van nut is.
Enkele jaren geleden waren we op het bloemeneiland Madeira waar de bloemen mooier groeien dan waar ook, en laat dit eiland nou door een vulkaan zijn ontstaan. De meest vruchtbare gronden bevinden zich bij vulkanen. Verhuizen naar Madeira is natuurlijk een optie, maar dan moet je zo klimmen langs die steile wanden en de afstand naar de veiling is ook wat lastig. Maar als Mozes niet naar de berg kan komen, moet dan de berg toch maar naar Mozes komen?
Zou het nut hebben, tja... Voor de kosten hoef ik het niet te laten. Het houdt in dat ik 2000 kg poeder met de hand over het land moet strooien, scheelt me toch mooi een abonnement op de sportschool.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Óns treft de crisis niet, daar zorgen sommige leveranciers wel voor. Ze negeren onze aanvragen om informatie; vinden ze het soms verstandiger dat we een buffer aanleggen in plaats van te investeren in de toekomst?
CRISIS
Crisis kan verwijzen naar:
Crisis(situatie), een noodsituatie waarbij het functioneren van een stelsel ernstig verstoord raakt.
Dit is wat ik vond bij het zoeken naar wat een crisis nou precies is. Nou, dat klopt volgens mij vrij aardig, alleen gedragen sommige leveranciers zich daar niet naar. In een economische crisis zou je tenminste verwachten dat ondernemingen alles uit de kast halen om nog zo veel mogelijk te verdienen, toch?
We hebben wat investeringsplannen, maar toeleveranciers zorgen er op hún manier voor dat we een buffer aan kunnen gaan leggen. Kennelijk vinden ze dat verstandiger dan investeren in de toekomst. Het is namelijk zo, dat wij met ons bedrijf proberen enigszins duurzaam te zijn zodat onze dochters ook nog een mooie wereld aantreffen na ons. Dus na groene stroom leek het ons een goede stap om ons te laten informeren over de mogelijkheid van zonne-energie.
Tja, om het als bedrijf wat langer vol te houden vraag je dus eerst wat info aan. Intussen ben ik al wel wat minder optimistisch geworden over het enthousiasme van bedrijven om iets te verkopen, we wachten namelijk ook al maanden op een offerte voor koeling / ontvochtiging in de werkschuur. Maar in een tijd dat de crisis duidelijke vormen begint aan te nemen, hoop je toch op reactie.
Inmiddels is de informatieaanvraag wat de zonne-energie betreft al twaalf dagen terug. van de vijf bedrijven heeft slechts ééntje de moeite genomen om te reageren en er is een heuse belafspraak gemaakt.
De afspraak was om 9.00 uur vanmorgen, woensdagochtend 14 november. Affijn, ik wacht nog steeds en denk even terug aan een uitspraak van Darwin die ik eens hoorde: 'It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change'.
Bedrijven moeten zich aanpassen aan de huidige omstandigheden en proactief reageren op mogelijkheden die zich op een presenteerblaadje aandienen.
Volgens mij is het voornamelijk een mentaliteitscrisis in plaats van een economische, bank-, euro-, of wat voor crisis ze het dan ook noemen.
Dat doen wij in de tuinbouw anders... Toch?
© Vakblad voor de Bloemisterij
Wij hebben twee dochters waar wij apetrots op zijn. Met zorg hebben we geprobeerd ze de weg te wijzen zoals wij denken dat het de goede weg is. We hebben de richting aangegeven, maar ze moeten toch hun eigen pad zien te vinden.
Op de kwekerij hebben we in de afgelopen elf jaar verschillende eigen soorten door zaaien en selecteren ontwikkeld die we ook een beetje als 'kindjes' zijn gaan zien. We proberen die zorgvuldig in de markt te zetten, en dat lijkt aardig te lukken.
Hoe gaat dat als je twee dochters hebt? Op een gegeven moment vinden ze hun eigen manier om verder te komen en alhoewel het een andere manier is dan dat je zelf zou doen, komen ze toch ook op hun bestemming. En op een manier waarop ik erg trots ben.
Vanmorgen was het ook met onze delphiniums zover. De eerste contacten zijn gelegd voor het uitgeven van onze planten naar het buitenland. Zover is het nog niet, maar serieus zijn de avances wel. Het voelt nog lastig, worden ze wel met dezelfde zorg omringd?
Met de dochters lukt het loslaten nu aardig. De één studeert en zit op kamers, de ander heeft een baan. Ze redden zich prima (misschien zelfs beter dan wij). Ook zijn ze doordat we ze op tijd hebben losgelaten dichterbij gekomen dan we ooit hadden durven dromen. Op een keer kreeg ik een gedichtje van ze dat ging over leren fietsen en dat je dat leert nadat je bent losgelaten - het vertrouwen hebt gekregen -. Dat geeft wel erg goed weer hoe het werkt.
Ik ben erg benieuwd of ook onze delphinium-'kindjes' zich zo goed zullen redden.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Na 100 jaar voldoet de klok niet meer? Ik weet het niet... Als ik alle berichten hierover lees, lijkt het daar wel op. Exclusieve producten zouden worden ondergesneeuwd voor de klok, en daarom zouden niches rechtstreeks verhandeld moeten worden.
Volgens mij geeft dat nog wel enkele problemen. Exclusieve producten worden vaak door kleine telers in kleine hoeveelheden geteeld. Als je dan als kleine teler met een handelaar in zee gaat, dan hebben andere handelaren, die bijvoorbeeld al jaren van je kochten, het nakijken. Kiezen voor de één is het uitsluiten van de ander.
Als je uit kleine partijen een gedeelte op voorhand verkoopt, blijven er restjes over die je naar de klok kunt brengen. Dat werkt in de hand dat de klok een vergaarbak wordt van overgebleven partijen. Dit lijkt mij niet goed voor de prijsvorming. En de klokprijs zal toch leidend worden voor de prijs bij rechtstreekse levering. Of dat een manier is om het nicheproduct te redden? Ik weet het niet. Natuurlijk is de zekerheid van een goede prijs interessant, en ik zeg dus ook niet dat het slecht is. Maar het geeft wel extra hobbels.
Ook logistiek gezien is rechtstreekse handel redelijk omslachtig: een paar emmers hierheen, een paar emmers daarheen... Juist exclusieve nicheproducten zijn vaak kleinschalig en dus uitermate geschikt om via een kloksysteem te verhandelen. Zo kan die handelaar die er het meest voor over heeft ze kopen en is het logistieke gedeelte eenvoudig opgelost.
Nogal wat dilemma’s tegenwoordig. Kiezen voor de klok met als risico dat kopers alvast van je collega kopen zodat ze zekerheid hebben, of kiezen voor rechtstreeks en dus de klokkopers het nakijken geven? Via E-trade je bloemen aanbieden en maar gokken wat een op dat moment redelijke prijs is, of toch naar de klok en ervan uitgaan dat de 'handel' weet wat de marktwaarde van je bloemen op dat moment is?
De klankbordgroep Exclusieve producten is volgens mij nogal gericht op de rechtstreekse leveringen, ik ben benieuwd hoe zij aankijken tegen bovengenoemde dilemma's.
Nog een laatste dilemma: ik beleef vreselijk veel plezier aan het schrijven van stukjes op deze plek, maar ook kost het mij veel tijd. Zeker nu het snijseizoen eraan gaat komen. Ik zal dan ook tijdens het seizoen erg onregelmatig en minder vaak schrijven.
© Vakblad voor de Bloemisterij
FloraHolland heeft het goed voor met de 'Klok', zo is te lezen in ons Vakblad nummer 14 op pagina p 16/17. Er wordt onderzoek gedaan hoe het in de toekomst moet met de klok. Dat vind ik natuurlijk heel verstandig.
Eén onderdeel is klokvoorverkoop. Een leuk idee: kwekers kunnen vooraf aangeven tegen welke prijs ze iets willen verkopen, en dan kan dat gekocht worden voordat de klok draait. Het idee zal zijn om zo de 'druk' van de klok af te halen. Natuurlijk is dat zo, maar dat pakt anders uit dan gedacht.
Zoals ik als reactie op Twitter kreeg op deze gedachte: het klopt, alleen ligt de klemtoon verkeerd. Als er vooraf gekocht kan worden, is er geen druk meer aan de klok om hoog te drukken, bestellingen zijn immers al gekocht.
Multi-transactieveilen is ook zo’n idee. Doordat meerdere kopers met één stop van de klok kunnen kopen, zou het onderuit gaan van de prijs worden tegengehouden. Klopt natuurlijk als er geen of weinig vraag naar een product is. Maar het opdrijven van de prijs, omdat iedereen graag wat wil, wordt ook tegengegaan, en juist in een gezonde markt is er vraag. Als de prijs altijd onder druk staat, moet er juist iets aan het aanbod of aan promotie worden gedaan, en moet niet kunstmatig worden geprobeerd een hoge prijs te halen. Door te produceren waar vraag naar is kan de prijs juist oplopen in het veilproces.
Waar ik het volledig mee eens ben - nu KOA toch al zo ver is ingeburgerd - is één landelijke klok. Concentratie van alle aanbod en vraag geeft de beste prijs voor de beste producten; de prijs hangt minder af van op welke vestiging iets vroeg geveild wordt. Maar concentratie van producten moet dan zo ver mogelijk worden doorgevoerd, en daar past volgens mij klokvoorverkoop niet in. Daarmee haal je de concentratie juist uit elkaar.
Het meest 'vernieuwende' is volgens mij om de telers meer verantwoordelijkheid te geven. Bij dit idee komen de bloemen met de hoogste kwaliteit voorop. Nou is het zo dat iedereen van zichzelf vindt dat hij/zij de beste bloemen heeft en dus probeert in deze groep te komen. En dus komt er straks een groep met 'top'- bloemen met een ondergrens en een bovengrens.
Goh, dat komt me bekend voor: A1, A2, B… verandert er eigenlijk wel wat? Bepaalt niet de koper wat super is en wat gewoon? Of moeten de eisen alleen weer even op scherp gesteld worden?
Ook hier in Drenthe gaan we op onze manier lekker met onze tijd mee. Lang hebben we het kunnen tegenhouden, maar op een gegeven moment haalt de tijd je in. In de afgelopen jaren was schaalvergroting, innoveren, investeren en vernieuwen de toekomst. Althans, als je de heren moest geloven die het allemaal wisten.
OK, meegaan met technische ontwikkelingen is ons niet helemaal vreemd. Wij hebben al jaren een website, zitten op Facebook, twitteren wat af, en zelfs hebben we een mobiele site. Real live foto's meesturen? Ook al jaren heel gewoon voor ons.
Schaalvergroting? Nee, dát vinden we wat ingewikkeld. Tegen de stroom in zijn wij juist kleiner geworden. Eenderde van het land laten we tegenwoordig braak liggen. Ja, in Drenthe kan dat; wij hebben iets andere grondprijzen dan in het westen.
Het lijkt erop dat we met die 'schaalverkleining' juist op de tijd vooruit lopen. Ik hoor steeds verhalen over niches zoeken, meer voor prijsverhoging gaan in plaats van steeds maar voor kostprijsverlaging. Totdat er straks opeens weer iemand opstaat die komt vertellen dat bulk weer de toekomst is omdat iedereen zich in de zogenaamde kleine producten heeft gestort en er een tekort aan massa is ontstaan.
Een ondernemer die met zijn tijd meegaat, kijkt natuurlijk ook of het wat uithaalt wat hij doet. Nou heeft Google daar een mooie uitvinding voor: Google Analytics. Hiermee kun je precies zien hoe vaak een website wordt bezocht, hoelang mensen op een site blijven, waar ze vandaan komen en nog veel meer interessante feiten.
Helaas voor mij kun je ook zien op welke zoekwoorden je gevonden bent in de zoekmachine: zie hier en kijk op nummer 267. Dan zakt de moed je een beetje in de schoenen... Afijn, wij gaan lekker onze eigen weg en zullen ons maar niet van de wijs laten brengen door zo'n zoekopdracht, of mensen die de toekomst voor je denken te kunnen uittekenen.
Volgens mij moet iedereen zijn eigen weg volgen, en niet achter de massa aan lopen. Want dan loop je áchter de feiten aan.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Werknemers mopperen omdat dit jaar een schrikkeljaar is en ze dus een dag voor niets extra werken. Ondertussen moeten wij op de kwekerij door de strenge winter het werk van twee maanden in twee weken doen.
Zo, de winterperikelen zijn eindelijk voorbij. Veel mensen vonden het prachtig, veel schaatsen en de hoop op eindelijk weer een elfstedentocht. Helaas behoor ik niet tot de schaatsliefhebbers. En als je een buitenkwekerij hebt, ben je niet altijd blij met vorst.
Voor de gewassen is de winter een zware dobber. De Helleborussen hebben flink geleden en we moeten dus maar afwachten of daar nog wat vanaf komt - dat begint dus al niet mooi dit jaar. Delphiniums kunnen er gelukkig beter tegen.
Daarnaast heeft het werk flinke vertraging opgelopen door het weer - eerst veel te veel regen en toen een zware vorst. Ondanks dat veel mensen denken dat er in de winter weinig te doen is, moet wel het land klaar zijn voordat er weer gepoot wordt zodat we in de zomer elke dag bloemen kunnen snijden.
Zover is het dus nog lang niet. Normaliter ligt nu alles al klaar om over twee weken te kunnen gaan poten. Nu moeten we de aankomende twee weken het werk van twee maanden doen. Een extra dag zou mooi zijn om een gedeelte van het achterstallige werk in te halen.
Maar is die extra dag er wel? Om degenen gerust te stellen die op nujij.nl roepen dat ze tekortkomen: dit jaar heeft een werkdag minder. Vorig jaar waren het 256 werkdagen, dit jaar 255. De weekeinden vallen anders, vandaar.
© Vakblad voor de Bloemisterij
'Zo, lekker vakantie?'Dat wordt mij vaak gevraagd als het zomerseizoen is afgelopen en wij niets meer te veilen hebben. Tja, vakantie. Wat heet.
Het grootste gedeelte van onze delphiniums moet worden gerooid. Ze moeten stuk voor stuk worden schoongemaakt en gedeeld om dan in de vriescel te wachten op het voorjaar. In koud en winderig weer rapen we de planten. Ook telen wij alles in gronddoek om niet te hoeven spuiten tegen onkruid. Dat is mooi, maar het houdt wel in dat die lappen van 25 bij 12 meter allemaal van het land af moeten voor het rooien. Ook weer vaak met regen en wind. Vakantie? Volgens mij is dat wat anders.
Wij zitten hier boven op de Hondsrug, dus het is droog land. Mooi in de winter, maar vergeet niet dat we veel water moeten geven, en dus een heel systeem met druppelslangen en voedingspompen op het land hebben staan. Ook dat moet elke winter van het land af. En nog wat... Als je -zoals wij- ver van de grote tuinbouwgebieden af woont, zijn er geen loonwerkers die voor je kunnen rooien, spitten, compost uitrijden en dergelijke. Dus dat doen we allemaal zelf. Vakantie? Ik dacht het niet.
Om de hele kwekerij heen staat een haag tegen de wind en als huisvesting voor vogels en andere dieren die ons helpen bij het ongediertevrij houden van de kwekerij. Supermooi natuurlijk, maar het geeft wel snoeiwerk in de winter. Verder moeten de vaste delphiniums en de helleborus schoongemaakt worden. Bij lage temperatuur en vochtig weer op de knieën, is dat vakantie?
Tussendoor moet ook de website nog een upgrade hebben, moet er een planning gemaakt worden, machines vragen onderhoud, ik moet reparaties verrichten aan gaas, en achterstallig onderhoud plegen aan de schuur. Vakantie in de winter?
Tot zover allemaal best te doen. De herfst en de winter vliegen voorbij. Alleen, we zouden in huis nog het een en ander verbouwen. Niet zo’n probleem dacht ik, je belt wat rond voor wat offertes en dan komt het wel voor elkaar. Niet dus. Mijn vrouw dénkt namelijk dat ik handig ben... Altijd leuk om wat vertrouwen te krijgen, maar het moet dan wel gerechtvaardigd zijn. Verbouwen is toch heel wat anders dan tuinder spelen. Zo ben je timmerman, elektricien, stukadoor, schilder, tegelzetter en calculator in één. En als je dat nou nog zou kúnnen, dan gaat het wel, maar ja… Is dat nou vakantie?
Toen wij 12 jaar geleden met de kwekerij begonnen, dachten we inderdaad dat we in de winter wel tijd zouden hebben om er een baantje bij te zoeken om het allemaal rond te rekenen, en wat vakantie te vieren. Wat dat betreft hebben wij ons lelijk vergist. Vakantie voor een buitenteler in de wintermaanden, nee, dat zit er niet in. Buitenteler zijn is wél het mooiste werk wat je kunt vinden. Ik zou er zo mijn hobby van maken. Maar goed, half april beginnen we weer met de aanvoer van helleborus en dan begint voor mijn gevoel de echte vakantie weer.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Zoals jullie waarschijnlijk wel bekend is, ben ik voordat ik kweker werd bloemist geweest. Je kunt je niet voorstellen wat je in dat vak mee kunt maken. Vreemd soms hoe mensen met bloemen en planten omgaan...
Na school ging ik eerst een jaar in Duitsland bij een bloemist werken. Hier had ik een collegaatje dat klanten normaliter erg vriendelijk te woord stond. Maar ik herinner me wel een voorval waarbij voor haar de bom barstte, en het haar te veel werd.
Er kwam namelijk een klant de winkel binnen die vroeg om een 'bijzonder boeket'. Maar hoe mijn collega ook haar best deed, steeds weer was de klant niet tevreden en moest ze het weer opnieuw doen. Na werkelijk ontelbare pogingen ging ze voor de laatste keer naar de binderij. Uit frustratie maakte ze een boeket met de bloemen naar beneden en de stelen omhoog. Hiermee ging ze terug naar de klant. 'Ist es so vielleicht nach Ihren Wünsch?'
Later ben ik in mijn eigen bloemisterij ook vreemde dingen tegengekomen. Het meest opvallend vond ik wel de vreemde manieren van mensen om bloemen te vervoeren. Van alles heb ik meegemaakt: soms werd een mooi boeket onder de snelbinders van de fiets gedaan. En ik heb wel eens een rouwarrangement gemaakt dat na het afrekenen nog wél even in de fietstas moest worden gepropt.
Al is dit de omgekeerde wereld: voor alles komt er vroeg of laat een oplossing, zo heb ik inmiddels geleerd. Voor de klant die de bloemen onder de snelbinders vervoerde, is inmiddels een betere uitvinding gedaan. Zie hier het resultaat.
En ook voor mijn oud-collega Birgit in Duitsland kwam ik laatst op Twitter een oplossing tegen. Inderdaad: het is de omgekeerde wereld...
© Vakblad voor de Bloemisterij
Een auto? Heb ik niet meer nodig...
Hier in het verre Drenthe is het soms lastig om 'erbij' te zijn. Alles gebeurt toch in het westen, maar gelukkig biedt de virtuele wereld uitkomst. Mensen kunnen ons bereiken en wij hoeven niks te missen.
Om onze bloemen te promoten hebben we de foto’s die via mail bij de kopers terechtkomen, en voor geïnteresseerden in mooie bloemen hebben we een website.
Nu komt ook de veiling ons nog tegemoet met VOA (Vergaderen Op Afstand of Verbonden Op Afstand). Via livestream (live videoverbinding) kon ook ik de Algemene Ledenvergadering van FloraHolland bijwonen. Praten op afstand kan tegenwoordig ook; daar is Twitter voor uitgevonden. Via de hashtag #fhalv kon ik de tweets van medegluurders volgen, en zelf gevolgd worden.
Het vreemde is: hoe groter de afstand, hoe meer verbondenheid, lijkt het wel. De afgelopen jaren ondernam ik meestal wel de reis naar Naaldwijk (250 km), maar aangezien ik als tamelijke buitenstaander weinig mensen ken, blijf je dan toch 'op afstand'. Via de elektronische weg ken ik inmiddels wél veel tuinders, en dat 'praat' dan toch makkelijker. Ook 'hoor' ik dan meer dan in de zaal. Mochten de bestuurders willen weten wat er leeft onder de leden, dan kunnen ze denk ik beter de twitterfeed teruglezen dan in de zaal luisteren.
De vergadering volgen op afstand: als dat geen duurzaam ondernemen is, dan weet ik het niet meer. Totaal 228 mensen uit Nederland bezochten via livestream de vergadering in plaats van dat ze gemiddeld 150 km aflegden per auto. Dat is toch gauw 34.200 km enkele reis, dus totaal is er bijna 70.000 km aan autoritten uitgespaard.
Mmmm... zou ik nu van de Belastingdienst een grote flatscreen internet-TV mogen kopen op naam van de kwekerij om er de volgende keer nog beter bij te kunnen zijn? En kom ik dan ook in aanmerking voor een of andere investeringssubsidie op het gebied van duurzaamheid? Toch maar eens navragen...
© Vakblad voor de Bloemisterij
Een Drentse teler van delphiniums in de vollegrond en dat alleen buiten, wat doet die eigenlijk op al die beurzen in het verre westen? En wat leert een zomerbloementeler daar zoal?
Het begint al wéken van tevoren. Onder andere via Twitter word je opgeroepen toch maar vooral naar de Horti Fair, Trade Fair en IFTF te komen. Want daar gebeurt het. We besluiten te gaan. Het snij-seizoen is door de koude, donkere, natte zomer 'fijn', dus doen we ook maar meteen mee met de VKC-Keuring. Al valt het niet mee om mooie, gelijke takken te vinden zo laat in het seizoen, zo’n kans om je bloemen aan een groot publiek te laten zien laat je niet graag lopen. Van vier kleuren uit onze eigen Kissi-serie hebben we uiteindelijk voldoende showtakken kunnen selecteren.
OK, je meldt je aan via de website en ziet een hele mooie aanbieding om met de trein te komen. Ik kom dan wel niet uit Zeeland, maar toch ben ik 'zunig'. Dus een treinkaartje voor € 7.50 en geen parkeerproblemen, dat kan ik niet laten lopen. Na betaling kom ik erachter dat je pas na 9.00 uur weg mag, en dus pas na 12.00 uur op de RAI bent. Gelukkig biedt Twitter uitkomst: ik kan op de heenweg met een FloraHolland-medewerker meerijden. Ik kom lekker vroeg in Aalsmeer aan.
Afijn, om 6 uur vertrokken, en mooi op tijd (om 9 uur) in Aalsmeer om als eerste de Trade Fair te bezoeken. Interessant om te zien wat collega-tuinders aan te bieden hebben. En leuk om her en der een twitterende collega in het echt te ontmoeten. Na een snelle ronde – er staan immers drie beurzen op het programma - door naar de Horti Fair. De bus wist helaas niet hoe hij naar boven moest komen, dus na een half uur wachten vertrokken we pas richting RAI Amsterdam.
Tja, de Horti Fair... daar ging het uiteindelijk om. Een buitenteler en de Horti Fair? Niet echt een gelukkige combinatie gezien het aanbod aan techniek op deze beurs. Gelukkig heb ik wel veel bloemen gezien en een cursus verkoop gevolgd. Ook heb ik weer Twitter-collega’s gesproken.
Het belangrijkste voor mij op de Horti Fair was eigelijk een bezoekje aan een stand waar ze luchtondersteunde spuitapparatuur hadden. Maar ja, een buitenteler die geen stropdas om heeft vonden de heren niet de moeite waard. Op vragen werd ik minzaam doorverwezen naar een beknopt foldertje. Hierna nog even de IFTF bezoeken en dan de trein weer opzoeken. Tussen twee haakjes: een ritje met de auto kost 2,5 uur en met de trein duurde de reis ruim 4 uur...
Wat leert een zomerbloementeler zoal op een dagje beurzen? Ten eerste wil ik volgend jaar eens bekijken of ik op de Trade Fair kan gaan staan. Dit is wel een heel interessante beurs om kopers te spreken. Ten tweede: zonder stropdas word je bij de techniek-heren van de Horti Fair niet serieus genomen. Ten derde: een verkoopcursus? Niet helemaal iets voor een teler van 'kleine' producten, de 'klok' is wel een erg mooi instrument. En ten vierde: een auto is wel een hele mooie uitvinding...
© Vakblad voor de Bloemisterij
Hij was een jaar of 16, misschien 17, schat ik. Schuchter met zijn vader mee op de luikenwagen. Zo zag ik hem voor het eerst. We stonden toen op een plekje achteraf de bloemen in te kopen, want de andere bloemist uit het dorp wilde uit concurrentieoverwegingen niet dat we van deze lijnrijder kochten.
Na een paar jaar, het was in de vakantie, kwam hij zo trots als een pauw met de luikenwagen in het dorp. Samen met zijn zus maar zonder z’n vader. De eerst zo schuchtere jongen had zijn groot rijbewijs op zak en mocht alleen met zijn zus op pad. Zo kon vader ook eens vakantie vieren.
Doordat wij met de winkel verhuisden naar een andere plek moesten we van deze lijnrijder afscheid nemen. Op de nieuwe lokatie vonden we overigens weer een goede lijnrijder die ons sortiment kon aanvullen (vanaf toen kochten we ook zelf op de 'klok').
Inmiddels staan wij aan de andere kant van het vak - sinds 2000 telen we delphiniums. Kort geleden was de Lijnrijdersbeurs in Rijnsburg en daar stonden we in de stand van PurE summer flowers de zomerbloemen te promoten. Eén van de eerste lijnrijders die we aanspraken, bleek degene te zijn die we in onze tweede winkel zo nodig hadden om een mooi sortiment bloemen te hebben.
Een kleine wereld.
Tussendoor loop je dan natuurlijk ook zelf even over de beurs. De eerste de beste stand die ik inging, was van een grote commissionair. Daar vroeg ik naar de inkoper van delphinium, om eens te horen of ze nog wat op- of aanmerkingen hadden.
Ik werd doorverwezen naar een man die met zijn rug naar ons toe stond. Na een tikje op de schouder draaide hij zich om. Schuchter was hij al lang niet meer. We zijn dik twintig jaar verder, maar ik herkende gelijk de jongeman die indertijd met zijn zusje op pad mocht.
Een kleine wereld.
© Vakblad voor de Bloemisterij
Sáái, dat vak bloementeelt op school. Tijdens de praktijkuren moesten we stokjes steken bij hedera. In dat vak kan toch geen passie zitten? Voor mij was het duidelijk, kweker zou ik niet worden. In de richting bloemsierkunst zou ik veel meer mijn creativiteit kwijt kunnen.
Inkopen via KOA, ook zoiets wat -een flink aantal jaar later- voor mij vaststond: hoe kun je zo’n mooi product als bloemen nou via een foto kopen? Zo is het toch onmogelijk om het op zijn waarde te schatten, je moet de producten toch 'live' kunnen zien?! En hoe kan een kleine kweker dan nog meekomen in het veilproces? Nee, KOA was het niet voor mij.
Achteraf was het op school duidelijk een verkeerde manier van lesgeven: ze lieten ons kennismaken met het mooie vak van teler door het meest simpele werk te laten zien wat je in de teelt kunt tegenkomen. Natuurlijk, met eenvoudig werk moet je kennismaken, maar als je de andere kant van een kwekerij niet ziet, kun je moeilijk enthousiast worden. Nee, dan bloemsierkunst... gelijk vanaf de eerste praktijklessen was ik met bloemen in de weer. Ik werd enthousiast en ben dus jaren bloemist geweest. Door later op een andere manier kennis te maken met het mooie kwekersvak was ik 'om'.
Soms moet je op je mening terugkomen...
Soms valt het op dat je ineens een nieuwe koper ziet op je veilingafschrift. Een behoorlijk grote ook nog. Nou ben ik nogal nieuwsgierig van aard, dus dan bel ik zo’n koper op (Ik zit op 250 km van de veiling af, dus langsgaan komt er niet zo snel van), en ik vraag hoe hij zo ineens bij ons terechtkomt. Want we veilen toch al jaren? Blijkt ineens dat KOA helemaal niet zo slecht is voor ons.
Wij voeren altijd aan in Naaldwijk, maar die koper bleek uit Aalsmeer te komen. Sinds ze bij die koper een dealingroom hebben, 'zien' ze ineens ook meer de producten die in Naaldwijk worden geveild. De betreffende koper neemt zelfs de moeite om onze website te bekijken en vandaaruit besliste hij om het eens te proberen met onze bloemen. Om de woorden van de cursus van de veiling maar eens aan te halen: 'Ben ik in beeld?'. Het antwoord daarop is duidelijk.
Ben ik nu ook helemaal 'om' wat betreft KOA of zelfs beeldveilen? Ik weet het allemaal nog niet. Maar ik durf er ineens niet meer zo tegen te zijn.
Soms moet je op je mening terugkomen...
© Vakblad voor de Bloemisterij
Drenthenieren, hoe bevalt dat? Dat is een vraag die vaak gesteld wordt als mensen bij ons op de kwekerij komen, vooral als de bloemen net gesneden zijn, het onkruid gewied, en de vogels fluiten.
Als kleine jongen begon ik al mijn eigen bloemen te kweken en op de stoep te verkopen. Daarna kwam ik -in mijn vrije tijd, terwijl mijn vriendjes soldaatje speelden- bij een bloemenwinkel te werken. Dat werk beviel goed, en heeft ertoe geleid dat ik de tuinbouwschool ben gaan doen, en daar voor de richting bloemsierkunst koos. Het belangrijkste wat ik van die school 'meenam' was mijn vrouw. Na school was het duidelijk: ik moest en zou een bloemenwinkel beginnen.
Na vijftien jaar een bloemenwinkel te hebben gehad, zijn we elf jaar geleden van Midden-Nederland verhuisd naar Drenthe om daar, niet gehinderd door enige kennis, een zomerbloemenkwekerij te beginnen. Fijn de hele dag buiten, niet meer opgesloten binnen de muren van onze bloemenwinkel, genieten van de gezonde buitenlucht met een lekker zonnetje in de nek. Leven als God in Frankrijk, maar dan in Drenthe, dat was wat wij in gedachte hadden. Zómerbloemen kweken was de bedoeling, wisten wij veel dat de herfst ook half juni al kan beginnen, zoals dit jaar.
OK, een voordeel van zo'n mindere zomer is dat de bloemenhandel lekker blijft doorlopen, maar van Drenthenieren komt zo niet veel terecht. Natte bloemen oogsten geeft wel erg veel werk en ook onkruid wieden valt nog niet mee tussen de natte planten. Verkouden word je ervan, dus veel niezen. Als ik de berichten in het vakblad lees, moet ik daar dus blij mee zijn, iedereen schijnt op zoek te zijn naar een niche, nou hier zijn ze dus.
Of het bevalt dat Drenthenieren? Jazeker: elke dag tussen de mooiste bloemen die je je kunt voorstellen met vogels en andere kleine dieren om je heen. En dat samen met je vrouw... dat begint toch aardig op vakantie te lijken.
© Vakblad voor de Bloemisterij